Zespół przekrwienia miednicy
Leczenie Żylaków Miednicy Mniejszej,
Żylaki miednicy mniejszej
Zespół przewlekłego bólu miednicy mniejszej, czyli CPP (ang. Chronic Pelvic Pain) charakteryzuje się występowaniem stałego lub przejściowego bólu, zlokalizowanego w miednicy mniejszej lub w okolicy podbrzusza i utrzymującego się ponad sześć miesięcy. CPP to dość często występująca dolegliwość, dotykająca mniej więcej jedną na sześć dorosłych kobiet. Nasilenie bólu obniża znacznie jakość życia. Panie, których dotyka ten problem, oceniają średnio ból na 6–8 pkt w wizualnej skali analogowej, gdzie wartości 0 przypisuje się całkowity brak bólu, a 10 najsilniejszy ból, jaki można sobie wyobrazić. Za jedną z przyczyn CPP uważa się zespół przekrwienia biernego miednicy (ang. Pelvic Congestion Syndrome – PCS). Rozpoznanie tego zespołu powinno być przez każdego ginekologa uwzględnione na liście przyczyn przewlekłego bólu w obrębie miednicy. U podstaw PCS leży obecność żylakowato zmienionych i niewydolnych naczyń żylnych w tym obszarze. Dolegliwości bólowe dołem brzucha i/lub obecność żylaków sromu, kończyn dolnych to elementy sugerujące potrzebę głębszej diagnostyki. PCS cechuje przewlekły, tępy, ciągły ból (może trwać wiele godzin lub dni), towarzyszyć mogą mu również nieregularne miesiączki. Ból często nasila się po stosunku, przed lub podczas pierwszych dni krwawienia miesiączkowego, po długotrwałym przebywaniu w pozycji stojącej i w ciąży. Przeważnie nabiera na sile z biegiem dnia (wysiłek fizyczny). Jedną z przyczyn PCS może być niewydolność bądź brak aparatu zastawkowego w żyłach jajnikowych i żyłach przymacicza, co prowadzi do przepływu wstecznego i skutkuje powstaniem żylaków. PCS występuje najczęściej u wieloródek w trzeciej i czwartej dekadzie życia.
Badaniem pierwszego rzutu jest USG Doppler miednicy. Dla głębszej diagnostyki wykonuje się badanie rezonansu magnetycznego, które jest nieinwazyjne, nie naraża chorej na promieniowanie, a jednocześnie pozwala dokładnie ocenić stan układu naczyń żylnych.
Dzięki dynamicznemu rozwojowi metod wewnątrznaczyniowych jedną z najczęściej stosowanych obecnie metod leczenia jest embolizacja, która dzięki swojej małej inwazyjności i wysokiej skuteczności jest chętnie wybieraną metodą leczenia. Zabieg wykonywany jest w znieczuleniu miejscowym, przeważnie w trybie pobytu jednodniowego. Polega na wprowadzeniu cewnika przez żyłę udową, a następnie obliterację/zamknięcie niewydolnych naczyń. Częściowe lub całkowite złagodzenie przewlekłego bólu miednicy występuję u 80/90% chorych.
Pliki z informacjami do pobrania:
ALL RIGHTS RESERVED - 2023 KRZYSZTOFPYRA.PL
IMPLEMENTATION AND DESIGN: FRENCH TOAST
tel:
Zakład Radiologii Zabiegowej i Neuroradiologii
SPSK4 Lubelskiego Uniwersytetu Medycznego
ul. Jaczewskiego 8, 20-954 LUBLIN
Dr hab. n. med.
Krzysztof Pyra
Radiolog zabiegowy
email:
Żylaki miednicy mniejszej – jak powstają?
Wiele czynników może spowodować żylaki miednicy mniejszej. Specjaliści są zgodni, że w tworzeniu się zespołu przekrwienia istotną rolę odgrywają anatomiczne oraz hormonalne nieprawidłowości lub dysfunkcje. Większość kobiet, zmagających się z objawami tego schorzenia to wieloródki w wieku od 20 do 45 lat.
Okazuje się, że wahania hormonalne i przyrost masy ciała podczas ciąży, wraz ze zmianami anatomicznymi w okolicy bioder, mogą powodować podwyższenie ciśnienia w żyłach jajników. Osłabione ściany żył łatwiej ulegają poszerzeniu. Wzrost poziomu estrogenu również przyczynia się do rozwinięcia się zespołu przekrwienia.
Wiadomo, że krew przepływa z miednicy mniejszej w kierunku serca żyłą jajnikową. Nie ma ona możliwości cofania się dzięki sprawnie działającym zastawkom. Jeśli natomiast naczynie krwionośne ulegnie poszerzeniu, zastawki nie zamykają się prawidłowo. W rezultacie dochodzi do wstecznego przepływu krwi. To z kolei prowadzi do powstania żylaków, powodujących dyskomfort i dolegliwości bólowe.
Jak się leczy zespół przekrwienia miednicy?
Zadaniem lekarza jest optymalne dostosowanie metody terapii do obserwowanych objawów zespołu przekrwienia miednicy oraz stanu zdrowia pacjenta. Możliwe opcje obejmują:
- leki hormonalne uwalniające gonadotropiny, które blokują czynność jajników i mogą łagodzić ból,
- preparaty zawierające progesteron, które mogą niwelować dolegliwości,
- zabiegi zamykania żylaków miednicy mniejszej (skleroterapia, embolizacja),
- operacyjne usunięcie uszkodzonych żył, jajników lub macicy.
Jeśli przyjmowane medykamenty nie złagodzą objawów, embolizacja może zalecanym sposobem na zniwelowanie dokuczliwych symptomów zespołu przekrwienia.
Zespół przekrwienia miednicy – leczenie metodą embolizacji
Technika embolizacji jest często stosowana w przebiegu leczeniu pacjentek, u których zdiagnozowano zespół przekrwienia miednicy mniejszej. Metoda ta wyróżnia się:
- znacznie mniejszą inwazyjnością w porównaniu do konwencjonalnej operacji,
- brakiem nacięcia chirurgicznego, szwów oraz niewielką utratą krwi,
- rzadko występującymi powikłaniami,
- krótkim pobytem w szpitalu oraz szybką rekonwalescencją po wykonanym zabiegu.
Embolizacja jest wykorzystywana w leczeniu nieprawidłowych żył – żylaków, które w innym przypadku wymagałyby wdrożenia procedur chirurgicznych.
Leczenie żylaków miednicy mniejszej z wykorzystaniem radiologii zabiegowej – możliwe powikłania
Ryzyko wystąpienia ewentualnych powikłań, na skutek zastosowania techniki embolizacji w leczeniu schorzenia, określanego jako żylaki miednicy mniejszej, jest niewielkie. Bardzo rzadko dochodzi do reakcji alergicznej, jeśli podczas zabiegu stosuje się materiał kontrastowy.
Warto zdawać sobie sprawę z tego, że każda procedura, polegająca na umieszczeniu cewnika w naczyniu krwionośnym, niesie ze sobą pewne ryzyko. Zagrożenia te obejmują: uszkodzenie naczynia krwionośnego, zasinienie lub nieznaczne krwawienie w miejscu nakłucia oraz infekcję. Radiolog zabiegowy, leczący zespół przekrwienia, zawsze podejmuje wszelkie możliwe środki ostrożności, aby zminimalizować ewentualne skutki uboczne.