Naczyniaki są najczęstszymi łagodnymi guzami wątroby, a ich częstość występowania szacuje się na 0,4–20%. Ich patogeneza jest słabo poznana, ale wielu autorów uważa, że są to wady naczyniowe lub zmiany pochodzenia wrodzonego, które powiększają się przez ektazję, ale nie przez hiperplazję lub przerost. Większość naczyniaków krwionośnych jest małych i nie wymaga leczenia, ponieważ nie powodują zagrożeń, ani nie dają objawów. Tylko gigantyczne naczyniaki wątroby, które mogą powodować objawy, wymagają interwencji. Duże naczyniaki mogą pękać i prowadzić do krwotoków.

Embolizacja przeztętnicza jest skuteczną metodą leczenie pacjentów z naczyniakiem jamistym wątroby. Metoda jest mniej inwazyjna niż zabieg chirurgiczny czy radioterapia . Zabieg chirurgiczny, który obarczony jest dużym ryzykiem powikłań, powoduje cięższe urazy i wymaga dłuższego czasu rekonwalescencji niż embolizacja. Radioterapia daje dobre efekty w naczyniakach o średnicy mniejszej niż 5 cm, ale w przypadku naczyniaków gigantycznych efekt terapeutyczny jest bardzo ograniczony. Ponadto wielu pacjentów nie toleruje podawanej dużej dawki promieniowania.

Naczyniak składa się z wielu cienkościennych połączonych między sobą zatok naczyniowych o różnych rozmiarach. Błona wewnętrzna zatok jest pokryta niedojrzałym śródbłonkiem prostym, bez warstw mięśniowych i elastycznych. Naczyniaki zaopatrywane są w krew od strony tętnicy wątrobowej i właśnie tą drogą podaje się emulsje lipiodolu (pozwala uwidocznić mieszaninę) i leku – bleomycyna którą zmniejsza syntezę komórek DNA naczyniaka. Emulsja podawana do zatok przez tętnice odżywiające są usuwane powoli, co pozwala pozostać jej w zatokach przez dłuższy czas, czego efektem jest znaczne zmniejszenie naczyniaka i/lub zahamowanie dalszego wzrostu.